Dag 7: Badjasman en Badjaswoman

Toen Christiaan als klein mannetje voor Carnaval ooit eens verkleed als ninja in een donker ninjapak naar school ging kreeg hij van één van zijn vrienden de bijnaam “Bat(jas)man”. Die benaming kwam bij mij vandaag ook op toen wij, gekleed in een donkerblauwe kimono, witte sokjes (met een apart “vingertje” voor de grote teen), en Japanse teenslippers de straten van het pittoreske Kurokawa-onsen betraden voor een hele dag warmwaterbaden. Je zou het een pyamadag kunnen noemen met Japanse allure.
Bij een aangename temperatuur van 25 graden maar toch enigszins onwennig om zomaar in je kamerjas (met daaronder alleen je ondergoed) op straat te lopen, bezochten wij vandaag als Badjasman en Badjaswoman maar liefst drie verschillende Onsen. De eerste bleek de oudste van dit dorpje te zijn en dat kon je inderdaad goed merken: bruin groezelig water in een treurige vijver. Het water was loeiheet: binnen een half uur stonden we weer buiten. De tweede bleek een gemengde onsen te zijn (“menz and womanz together”), waar tot mijn verdriet ik de enige vrouw was naast de mannen en tot Jos verdriet er dus geen enkele andere (Japanse) vrouw te bewonderen was. In deze onsen zijn we ook nog in een grot-onsen geweest. In het bijna pikkedonker zoek je in je nakie op de tast een plekje uit om “te braden”. Nee, ik zeg expres niet “baden”: ook hier, zeker omdat deze onsen niet in de openlucht is en de hitte van het water dus nauwelijks vervliegt, stoof je in een soort hotpot. Na de lunch van kipkrokantjes + grape fruitsap of thee in een klein straatbarretje hebben we eerst volkomen voor pampus siësta gehouden voordat we rond vijf uur de laatste wederom ongemengde onsen bezochten. Door de week wordt Kurokawa-onsen weinig bezocht met als gevolg dat we ieder de onsen helemaal voor ons alleen hadden. En dit was echt ook de mooiste en meest idyllische onsen. Lekker buiten omringd door bamboe- en groene esdoornbomen genoten we van de stilte, het warme water en een verkoelend briesje. Je rook de zomer in aankomst en tegelijk de geur van een brandende open haard in de ryokan (het hotel waartoe deze derde onsen behoort). In de verte hoorden we het zachte geruis van een waterval. Ter verkoeling heb ik drie keer een rondje gemaakt van wassen-heetwaterbron-koude douche-opdrogen in de openlucht. Volkomen opgefrist keerden we enthousiast terug naar ons hotel.
Om zeven uur genoten we wederom van een Michelinster-waardig diner. Bij de afsluitende thee, kregen we van de bediende drie origami figuurtjes van een grote en een kleine vis + een stoere hoed: deze staan voor een vader en zoon die op 5 mei het nationale zoonfestival vieren, waarbij de zoon zich als een krijgsheer verkleedt en op staanders papieren visvormige vliegers wapperen. Men wenst de zoon daarbij toe dat hij stoer als een krijgsheer en soepel als een vis door het leven zal gaan.
Omdat we vanavond de enige gasten in het hotel zijn, mogen we bij uitzondering samen in de hotel-onsen onder de sterrenhemel. Wellicht dat we de verleiding niet kunnen weerstaan.
Daarna zullen we weer bovenop het dak van het hotel naar de heldere sterrenhemel gaan kijken. Gisteren werden we daar bij het observatorium opgewacht door een Japanse versie van Professor Zonnebloem, die voor de gelegenheid zijn nette pantoffels snel had aangedaan (in een hoekje zagen we zijn rozebeige Cornonationstreet-style sloffen snel weggeschoten). Vol trots toonde hij ons, na heftig gesticulerend en snel brabbelend op de computerknoppen gedrukt te hebben om de juiste coördinaten te vinden, een prachtige “Saatoenne”, “Maasuh” en “Djoepituh”!!! Wow, wow, wow. Dit is een wonderschone plek. Arigatoo, Kurokawa-onsen! Morgen door naar Hiroshima.